به انتخاب فریدون سلوکی
گویند مرا چو زاد مادر
پستان به دهان گرفتن آموخت
پستان به دهان گرفتن آموخت
شب ها بر ِ گاهواری من
بیدار نشست و خفتن آموخت
بیدار نشست و خفتن آموخت
دستم بگرفت و پا به پا برد
تا شیوه ی راه رفتن آموخت
تا شیوه ی راه رفتن آموخت
یک حرف و دو حرف بر زبانم
الفاظ نهاد و گفتن آموخت
الفاظ نهاد و گفتن آموخت
لبخند نهاد بر لب من
بر غنچه ی گل شکفتن آموخت
بر غنچه ی گل شکفتن آموخت
پس هستی من ز هستی اوست
تا هستم وهست دارمش دوست
تا هستم وهست دارمش دوست
گوینــــــــد مرا چـــو زاد مـادر
روی کاناپه، لمــــیدن آموخت
شب ها بر ِ مـــاهــواره تا صبــح
بنشست و کلیـپ دیدن آموخت
برچهـــره، سبوس و ماست مالید
تا شیوه ی خوشگلیـدن آموخت
بنــــمود «تتو» دو ابروی خویش
تا رســم کمان کشـیدن آموخت
هر مــــاه برفـــت نزد جـــــراح
آیین ِ چروک چیـــــدن آموخت
دستـــــــــم بگـــرفت و ُبرد بازار
همـــــواره طلا خریدن آموخت
با دایــــــی و عمّه های جعــــلی
پز دادن و قُمپُــــــزیدن آموخت
با قوم خودش ، همیــــــشه پیوند
از قوم شــــوهر، بریدن آموخت
آســــــوده نشست و با اس ام اس
جک های خفن، چتیدن آموخت
چون سوخت غذای ما شب وروز
از پیک، مدد رسیــــدن آموخت
پای تلفــــن دو ساعت و نیــــــم
گل گفتن و گل شنیـــدن آموخت
بابــــــام چــــو آمد از سر کـــار
بیماری و قد خمیـــــدن آموخت
No comments:
Post a Comment