3.22.2011







به انتخاب فریدون سلوکی

گویند     مرا  چو   زاد     مادر  
                    پستان به دهان گرفتن  آموخت
شب ها   بر ِ  گاهواری      من 
                     بیدار نشست  و  خفتن  آموخت
دستم  بگرفت  و پا  به  پا  برد 
                      تا شیوه ی  راه  رفتن  آموخت
یک حرف و دو حرف بر زبانم
                       الفاظ  نهاد    و  گفتن   آموخت
لبخند    نهاد     بر    لب    من
                       بر غنچه ی گل شکفتن آموخت
پس هستی من ز هستی  اوست
                     تا هستم وهست  دارمش دوست
                                                                                                                                           

گوینــــــــد مرا چـــو زاد   مـادر 
                      روی کاناپه،   لمــــیدن آموخت 
  
شب ها بر ِ مـــاهــواره تا صبــح
                       بنشست و کلیـپ  دیدن  آموخت
برچهـــره، سبوس و ماست مالید 
                       تا شیوه ی خوشگلیـدن آموخت
بنــــمود «تتو» دو ابروی خویش
                       تا رســم کمان کشـیدن  آموخت
هر مــــاه برفـــت نزد جـــــراح
                         آیین ِ چروک چیـــــدن  آموخت
دستـــــــــم بگـــرفت و ُبرد بازار 
                     همـــــواره طلا خریدن  آموخت
با دایــــــی و عمّه های جعــــلی
                        پز دادن  و قُمپُــــــزیدن آموخت
با قوم خودش ، همیــــــشه پیوند
                        از قوم شــــوهر، بریدن آموخت
آســــــوده نشست و با اس ام اس 
                       جک های خفن، چتیدن آموخت
چون سوخت غذای ما شب وروز
                       از پیک، مدد رسیــــدن آموخت
پای تلفــــن دو ساعت و نیــــــم 
                         گل گفتن و گل شنیـــدن آموخت
بابــــــام    چــــو آمد از سر کـــار 
                     بیماری و قد خمیـــــدن  آموخت

No comments:

Post a Comment

POST توراه و هفطارای

Every Post's Information